Poging Woensdag

Ik hou wel van woensdagen. Maar ergens hou ik ook altijd mijn hart vast, op dinsdagavond. Ge zou denken: een relaxte dag. Lekker thuis, geen stress. En dan begint het 's morgens al.

Net op tijd vertrekken om het grootste Mieke op school te krijgen. De poort is drie keer zover deze week. Ja, dat kan wel. Ze werken in de straat en we mogen niet binnen aan die kant. We moeten dus de hoek om naar de poort van de lagere school. Halverwege: boekentas vergeten. Terug. Weer rennen, maar net op tijd. Groot Mieke aan iemand meegeven, want met de dubbele buggy kan ik niet door de drukke gangen. Met de kleine Miekes naar de supermarkt. Naar huis. Even spelen met de kleine Miekes en dan allebei de trap op loodsen voor hun dutje. Terwijl ze slapen door het huis rennen om: de ontbijtboel op te ruimen, was sorteren, was opzetten, afwasmachine uit te laden, en weer in, groenten snijden voor het groentenhapje, nog twee keer een tut te gaan geven want ondeugend Mieke moet veel hoesten en wordt daar wakker van, douchen en dan nog even tijd voor een tas koffie. Als de Miekes wakker zijn, moeten ze direct eten. Daarna twee schone pampers. Jasjes aan. Schoenen aan. Mutsen op. Want ondertussen is het weeral tijd om groot Mieke van school te halen. Nog gauw de alwéér vuile pamper van knuffel Mieke vervangen. Allebei in de buggy duwen, en opnieuw rennen naar die verre poort. Thuis samen boterhammen eten. Groot Mieke klaar maken voor de dansles. Gelukkig wordt ze daarvoor opgehaald en weer naar huis gebracht. Ondertussen duiken de kleine Miekes in bed voor het middagslaapje. En kan mama eten maken voor 's avonds. Lasagne. Oei, geen sojamelk meer voor de witte saus. Euhm, kan het ook met groeimelk? Proberen maar. Groot Mieke is terug thuis, en brengt het vriendinnetje mee. Natuurlijk mag die even blijven spelen. En natuurlijk mogen er kampen gebouwd worden onder de tafel. Kei gezellig.

Als het vriendinnetje weg is, kijken we eerst of er nog vloer zit onder het speelgoed. Dan pas zetten we ons voor teevee. Even rust. Dan komt papa thuis. Lasagne is ondertussen klaar. Als ge het ooit zou willen proberen, lasagne met soja groeimelk? Niet doen. Echt. Niet doen.

De 5 pogingen van deze week? Op tijd komen, huishouden doen met rondrennende kinders, genoeg aandacht geven, niet teveel teevee kijken en verantwoord eten maken. Poging woensdag zit er weer op. Herkansing volgt.

Waarom dit geen blog over tweelingen is

Of over zelfgemaakte kinderkleding. Over gezond koken. Het perfecte huishouden. De ideale combinatie werk-gezin. Educatief verantwoord speelgoed. Design. Die zijn er al genoeg. Rozemarijntje is maar een gewoon meisje. Mama Rozemarijntje is maar een gewone mama. Van drie blonde wipneusjes. Waarvan er twee toevallig op de zelfde dag werden geboren. 

Ik kan het dus niet ontkennen. Ik ben een tweelingmama. Dat is de tweede reden waarom dit geen blog over tweelingen is. Ik heb een hekel aan het woord. Tweelingen. Alsof de vlag de lading dekt. Alsof je in één woord de hele wereld van verschil kan beschrijven die ontstaat wanneer de gynaecoloog die 5 magische woorden uitspreekt. Ik. zie. er. nog. eentje. Wat? Want vanaf dat moment ben je zwanger van een tweeling. Dan hoogzwanger van een tweeling. Keiplezant trouwens. Of nog beter. Pas bevallen van een tweeling. Een tweeling aan de borst. Of aan de fles. Een tweelingkinderwagen. En vanaf dan ook steeds weer diezelfde vraag: Is het een tweeling, mevrouw? 

Daarom is dit geen blog over tweelingen. Of over perfectie. Want ik kan niet zo goed foto's maken. Geen prachtige taarten bakken. Of altijd goed doen voor iedereen. Daarom is dit een blog over pogingen. Mijn pogingen. We zien wel wat het wordt.